Rozdział Trzydziesty Trzeci ~ Wojenna ścieżka

Gwizd odjeżdżającego pociągu rozniósł się po okolicy małej stacji.

- Kolejny odjechał – mruknął pod nosem ciemnowłosy chłopak.

- Co ty nie powiesz – odpowiedział zgryźliwie drugi. – Myślałem, że to norma, tak ludzi do wiatru wystawiać.

- Twój sarkazm na poziomie jak widzę.

- Twoja ostentacyjna powaga również.

- Nie używaj słów, których nie rozumiesz.

- A ty masz encyklopedie zamiast mózgu.

- Coś przynajmniej posiadam.

- Coś mówiłeś?

- Słuch Ci wysiada?

- Prosisz się o wywóz do szpitala.

- Serio? To ty coś potrafisz, egzorcysto od siedmiu boleści?

- Na pewno o wiele więcej od Ciebie, przygłupi Bookmanie.

- Mój iloraz inteligencji jest co najmniej stokrotnie większy niż Twój.

- Chyba mniejszy.

- Taki pan mądrala, a porządnie roboty nie umie wykonywać. Weźmy na przykład akcję w Chinach…

- Ćwiczyłeś się w mowie? O wiele lepiej Ci idzie.

- Nieskromnie potwierdzę – powiedział chłopak prostując się i poprawiając płaszcz.

- Moje gratulacje, może zdołasz zagadać Noah na śmierć.

- Przynajmniej mam jakieś szanse, bo po Twoim ostatnim popisie wiadomo, że zmiotą Cię z powierzchni ziemi. – odparł mrożąc spojrzeniem rozmówce.

- Żartujesz, sobie?! Niby jakie szanse? To ty zginiesz przy pierwszym spotkaniu!

- Przecież Twoja ręka zamienia się tylko w słabe ostrza. Nie zdążysz zadać ciosu tą swoją blachą. Ledwo do kuchni się nadajesz.

- Hahaha – zaśmiał się oschle chłopak – uważasz, że jesteś taki zabawny? Moja broń to przynajmniej tasak, którym mogę odciąć Ci głowę, gdy mi się zachce, natomiast ty nosisz tylko powiększoną wykałaczkę.

- Mój MIECZ przynajmniej się mnie słucha.

- Język już rzadziej. Poza tym potrafię nad sobą zapanować.

- No nie wiem, bez powodu potworem nie zostałeś.

- Zamknij się.

- To nie ja przecież atakuję bogu winne kobiety na każdym kroku…

- ZAM. KNIJ. MOR. DĘ. – Wycedził przez zęby Mana łapiąc rozmówcę za przód kurtki. – NIC nie wiesz o mnie i mojej przeszłości. Więc zamknij ten pysk!

- Twoje słownictwo jest najwyższych lotów jak zawsze, a dla Twojej wiadomości… opowiedziała mi o tym co się wtedy działo. – W tym momencie dłonie Walkera ścisnęły Genza za gardło.

- Jeszcze masz coś do powiedzenia?! Odwal się ode mnie! To moja przeszłość! Nie wpychaj się z butami tam, gdzie nie proszą!

- Aż tak bardzo nienawidzisz A…

- Zamknij ryj! Nie wymawiaj tego imienia, NIGDY! – Powiedział chłopak zaciskając jeszcze mocniej ręce na szyi towarzysza. Po kilku minutach wypuścił z uścisku czarnowłosego.

- Co tu się stało!? – Krzyknął Lavi na widok z trudnością łapiącego oddech ucznia. – Mana zwariowałeś?! Genzo wszystko gra?

- Spokojnie przeżyje. Nie mam zamiaru go zabijać, na razie – dodał po krótkiej pauzie.

- Walker stój! O co wam zaś poszło?

- Dałem mu ostrzeżenie, żeby nie wpychał się do nieswoich spraw.

Zielonowłosy ignorując nawoływania rudowłosego udał się w kierunku budynku stacji. Po chwili mężczyzna dał sobie z tym spokój i zmierzył swojego ucznia wzrokiem. Jeszcze z płytkim oddechem chłopak aż się wzdrygnął czując jego złość na sobie.

- Genzo – zaczął spokojnie szmaragdowooki – praca Kronikarza nie polega na denerwowaniu osób dookoła. W szczególności egzorcystów. Ile kłótni już wywołałeś?! A ile jeszcze chcesz wywołać?! Wiesz, że jestem przeciwny Twoim metodom. Sztuczki użyte przez Ciebie na NIEJ… takie metody wcale nie są dobre – spojrzał na niego surowo, czarnowłosy aż się skurczył. – Czy ty wiesz, co to znaczy obserwacja? Ob-ser-wac-ja! – Dodał głośniej. – To dzięki niej zdobywasz informacje, a nie wymuszasz! Nie musi Cię interesować mundur egzorcysty, nawet nie wymagam przestrzegania całej ich etyki… ale do jasnej ciasnej! Jesteś uczniem na następnego Bookmana! Ród hańbisz stosując takie metody. Wiem, że powstrzymywanie się przed uwagami, szczególnie w tej sprawie i pokusa, aby wszystko o tym już wiedzieć jest szczególnie ciężka do pokonania, ale powstrzymaj się! Na każdą informację przychodzi odpowiednia chwila. Uświadom to sobie. A teraz wstawaj z tej ziemi. Chce Cię widzieć najpóźniej za pięć minut na stacji. – Bookman poprawił swój szalik i odwrócił się tyłem do ucznia.

Stacja znajdowała się w odległości kilku set metrów od miasta, w którym mieli ostatnią misję. Budynek był zbudowany z drewnianych bali i otoczony drzewami. Sprawiało to wrażenie średniej wielkości chatki w środku lasu. Choć wcale tak nie było. Wewnątrz było okienko recepcji, gdzie kupowano bilety i dowiadywano się o godzinie odjazdu odpowiedniego pociągu. Tuż nad nim wisiała duża tarcza zegarowa. Pod ścianami stało kilka drewnianych ław do siedzenia. Na jednej z nich siedziała niska, brązowowłosa dziewczyna zapatrzona w czarne wskazówki zegara. Wymachiwała na przemian swoimi nogami, na których nosiła wysokie czarne kozaki. Jej dwa warkocze zniknęły pod kapturem założonym na głowę. Miała na sobie długi, jasnoszary płaszcz zapinany tylko pod szyją na mały łańcuszek. Spod okrycia widoczna była długa, czarna sukienka rozcięta po bokach, aż do połowy ud. Miała ona długie rękawy oraz kołnierz przylegający do szyi. Zapinana była przy prawym ramieniu na kilka małych, srebrnych guzików, a po lewej stronie była wyszyta odznaka Boskich Apostołów. Jednak wyraz jej twarzy nie miał wiele wspólnego z elegancją przemawiającą przez jej strój. Ręce miała zaplecione na piersi i co jakiś czas dmuchała na nieznośną grzywkę z grymasem niezadowolenia śledząc wzrokiem ruch sekundnika na zegarze. Zaraz obok siebie miała ułożone trzy małe, brązowe walizki, a obok niej na ławce leżał większy, zielony plecak poplamiony w kilku miejscach. Na lewym ramieniu miała położonego swojego golema. Małą czarną kulkę z białym kółkiem po środku i dwoma skrzydłami przypominającymi nietoperzowe kończyny. Co chwila przygryzała wargę i z uwagą nasłuchiwała nadejścia jej towarzyszy lub nadjeżdżającego pociągu. W duchu marzyła, aby wrócić już do domu. Powtarzała sobie ciągle że została im kilkudniowa jazda pociągiem do miasteczka portowego, przesiadka na prom i po góra tygodniu będą już w Londynie. Westchnęła ciężko i wzrok jej złotych tęczówek padł na wchodzącego kompana. Chłopak był o rok od niej starszy i wyższy o jakieś dziesięć centymetrów. Miał na sobie czarny płaszcz obszyty srebrną nicią, na lewej piersi przypiętą odznakę egzorcysty. Zapięty był pod samą szyję. Kołnierz był zakryty przez gruby czarny szalik. Brązowe, wysokie buty miał białe od śniegu. Na obu dłoniach miał białe rękawiczki. Prawe ramię okrycia było przypięte na zamek błyskawiczny. Jego ciemnozielone włosy w słabym oświetleniu wyglądały na czarne, a wokół niego latał jego złoty golem Timcanpy. Bez żadnego słowa usiadł obok dziewczyny. Nie zwrócił nawet na nią większej uwagi. Przejechał dłonią po krótkich, już i tak nastroszonych włosach, tupnął dwa czy trzy razy butami, aby pozbyć się śniegu i zatopił się we własnych myślach. Jego szare oczy zawzięcie wpatrywały się w sęki drewnianej podłogi. Ręce splótł w dłoniach opierając je na swoich kolanach. Co jakiś czas wystukując sobie tylko znany rytm podeszwami butów.

 Kilka minut później do budynku wszedł wysoki rudy mężczyzna z założonym czarnym ponczem ze srebrnymi elementami. Miał białe wysokie spodnie z uchwytem na malutki młot przy swoim lewym udzie. Wokół szyi miał owinięty biały szalik, a włosy podtrzymywała srebrno-czarna opaska z wyszytym na niej symbolem Apostołów. Z cichym westchnieniem oparł się o ścianę tuż obok okienka. Skrzyżował ręce na piersi i poddał się swoim własnym rozmyślaniom na sobie znane tematy.

Jako ostatni wysłannik z Czarnego Zakonu wszedł chłopak średniego wzrostu o czarnych włosach i czerwonych oczach. Na prawym oku miał założoną czarną opaskę. Miał na sobie zwykłą czarną kurtkę z tylko dwoma kieszeniami z boku i długie, czarne spodnie. Oprócz tęczówek wyróżniała go z otoczenia tylko pochwa na miecz przypięta do paska z prawej strony. Miała ona ciemnobrązowy kolor, z wyszytym srebrnym krzyżem na srebrnej róży. Wystawała z niej rękojeść jego broni w jasnobrązowym kolorze. Usiadł on obok dużego zielonego plecaka. Nie zwrócił uwagi na towarzyszy. Wyciągnął tylko z jednej z walizek książkę i zaczął czytać.

Po dwóch godzinach kompletnej ciszy. Dziewczyna nie wytrzymała.

- Matko! Zaraz zwariuję przy was! Jak możecie wytrzymać w tej przeklętej ciszy, no! – Powiedziała zaciskając dłonie w pięści, a ręce trzymając wzdłuż tułowia.

- Chwila ciszy nikomu nie zaszkodzi – powiedział Genzo.

- Morii, spokojnie w tej chwili musimy po prostu czekać – odpowiedział Lavi.

- Nie rób scen, jak jakieś rozpieszczone dziecko.

- Sam jesteś rozpieszczone dziecko, Walker! – Powiedziała wskazując go palcem. – Cały czas się rządzisz, nie dajesz innym dojść do słowa…

- Bo może Ciebie mam się słuchać, Tanaki!? Chyba na mózg Ci całkiem padło. Nie dam dowodzić misją debilom, przecież to oczywiste.

- Że co?! Ja Ci dam debili!

- Hej, zachowujcie się! – Powiedział Lavi podchodząc do tej dwójki. – Co wy, dzieci w piaskownicy? Uspokójcie się pociąg będzie za niedługo. Wszystkim nam się czekanie dłuży, a wasze kłótnie nie pomagają.

- Za niedługo? Czyli za ile? – Zapytała zdenerwowana dziewczyna.

- Według rozkładu za dziesięć minut. Tyle chyba jeszcze wytrzymacie? - W odpowiedzi nastolatkowie tylko kiwnęli głowami rzucając sobie nawzajem nienawistne spojrzenia.

- To nie czekamy na Aleksandra i Amona? – Zapytał Genzo znad książki.

- Nie, nie mamy już czasu – odpowiedział Lavi spoglądając w stronę peronu – za długo zwlekamy, a nasze zlecenie się wydłużyło i tak wystarczająco. Wyjdźmy już na zewnątrz. Może trochę ochłoniecie – powiedział Bookman zarzucając sobie plecak na plecy. Pozostali egzorcyści podnieśli się z miejsc zabierając swoje rzeczy i poszli za mężczyzną.

Na zewnątrz zaczął prószyć śnieg przez co zrobiło się chłodniej. Niebo zostało zasłonięte przez szare chmury, które wraz z nadciągającym pociągiem robiły się coraz ciemniejsze od dymu z lokomotywy. Zimny wiatr odrobinę utrudniał widoczność. Wszyscy podróżni stali już na zewnątrz pozakrywani od stóp do głów, aby ochronić się przed panującym lekkim mrozem. Gdy pociąg zatrzymał się na stacji wśród tłumu wybuchły pożegnania, podniecone szepty, jakieś płacze, śmiechy. Gwizd konduktora oznajmiający otwarcie przedziałów jeszcze bardziej je spotęgował. Podróżni tłoczyli się na średniej wielkości peronie często popychając się wzajemnie. Jedni wysiadali z pociągu inni do niego wsiadali. Niektórzy mieli walizki inni plecaki. Jedni żegnali rodziny, inni witali dawno nie widzianych bliskich. Dzieci biegały od jednych do drugich. Nawoływania rodziców mieszały się z rozmowami innych ze stacji dając ciepłą atmosferę, tak odmienną od wszechobecnego mrozu. Odziani, w czerń egzorcyści w tłumie nie zwracali na siebie większej uwagi. Morii wręcz w podskokach podeszła do wagonu pierwszej klasy i z uśmiechem podała swój bagaż tragarzowi przy wejściu. Jej towarzysze zostawili to bez komentarza. Powoli weszli do pociągu. Tylko Mana się ociągał. Jego wzrok przykuło kilka osób kłócących się o kolejność wejścia do wagonu. Wyraźnie walczyło dwóch mężczyzn. Jeden próbował zrzucić drugiego ze schodków. Chłopaka nie dziwiło to, że konduktor się do nich nie zbliża. W ostatnich wagonach zawsze brakowało miejsca. Raczej w miejscu trzymał go sam ich widok. Jak wątlejszy mężczyzna stawia opór silniejszemu. Tylko po to, aby Ci narwańcy nie dogonili kobiety już wchodzącej do wagonu. Próbowała zniknąć wewnątrz, jak najszybciej, ale niestety nie mogła.

- Walker! Idziesz wreszcie, czy nie?! – Zawołał czarnowłosy z pociągu.

- Zamknij się, przecież już jestem – odpowiedział wściekły przeskakując ostatnie stopnie i lądując tuż przed towarzyszem.

- Na coś się tak zapatrzył, co?

- Nie Twój interes.

- Jakąś dziewczynę wypatrzyłeś? – Zapytał próbując przejść do otwartych drzwi.

- Człowiek zamyślić się nie może, bo ty od razu historię dorabiasz.

- A nad czym tak ważnym myślałeś, że ruch zatamowałeś?

- Nad dniem dobroci dla zwierząt, jednak skutecznie mi przeszkodziłeś, Genzo.

- Dzień dobroci dla zwierząt? – Zapytał rozmówcę zdziwiony.

- Szkoda mi słów na Ciebie – odparł szarooki wymijając go.

Mana wszedł do przedziału mrucząc pod nosem sobie znane zdania. Nie oglądał się dookoła. Słysząc wysoki głos Tanaki, był pewny że wszedł tam, gdzie powinien. Całkowicie zignorował rozmowę pomiędzy nią, a Lavim. Włożył swój bagaż na półkę nad siedzeniami i usiadł. Tym razem z niezadowoleniem na twarzy usadowił się tuż przy drzwiach. Od zawsze siadał przy oknie, tyłem do kierunku jazdy. Odkąd sięgał pamięcią tak jeździł. Niestety tym razem siadła tam brązowowłosa. Skrzywił się i oparł się wygodnie o ścianę. Timcanpy swoim zwyczajem wyszedł z jego wewnętrznej kieszeni i teraz powoli wspinał się po jego rękawie na ramię właściciela. Genzo wszedł do przedziału krótko po nim. Służbiście zdał relację z jego rozmowy z konduktorem i rozsiadł się wygonie pomiędzy Maną i Bookmanem.

Podróż mijała im spokojnie aż do pierwszej stacji. Lavi ulegając swojemu umiłowaniu do płci pięknej zaprosił do przedziału dwie kobiety, które od razu usiadły obok Morii. Jedna z nich była starszą panią ubraną w szary płaszcz i wyglądała na osobę, która była pewna swojej wyższości nad resztą pasażerów. Jej towarzyszka była młodsza i również wykazywała cechy typowe dla arystokratycznej panny. Głowę trzymała wysoko uniesioną i z wielką niechęcią prowadziła rozmowę z egzorcystką. Tanaki natomiast była strasznie rozentuzjazmowana możliwością porozmawiania z kobietą. Po kilkudziesięciu minutach – gdy dziewczyna dowiedziała się, że zdobienia to najszczersze srebro – obie nastolatki rozmawiały w najlepsze. Starsza pani kilkakrotnie zwracała uwagę na słownictwo Chinki i na początku były to jedyne osoby nawiązujące między sobą jakikolwiek kontakt. Gdy Mana poczuł się odrobinę spokojniej i pewniej, że może wyciągnąć swoje notatki zaczął je czytać. Niestety chwilę później doczepił się do niego Genzo.

- Trzydziesty pierwszy grudnia. Dzisiaj znowu przywitał mnie ból głowy. Mam nadzieję, że jak najszybciej oswo… - zaczął czytać czarnowłosy zanim ciemnozielonowłosy zamknął zeszyt.

- Te, żuraw może byś się zajął swoją książką.

- Od kiedy tak ładnie piszesz, co?

- Mój charakter pisma jest co najmniej dziesięć razy lepszy od Twojego.

- Ciekawe kiedy ćwiczyłeś… pewnie listy pisałeś co?

- O co Ci chodzi? – Zapytał podejrzliwie szarooki rzucając sąsiadowi ostrzegawcze spojrzenie.

- Och, tam ten w rogu? Nawet nie próbuj, gbur, awanturnik i niewychowana osoba. Aż żałuję, że się znamy – powiedziała Morii.

- Ja tu jestem – powiedział dobitnie Walker przenosząc swój wzrok na kobiety.

- Jaka szkoda… - odpowiedziała  arystokratka.

- Kolejna przeszła Ci obok nosa, tylko ze względu na twój charakter. – Powiedział pewny siebie uczeń Bookmana.

- O co Ci się rozchodzi? Nie mam czasu ani tym bardziej ochoty na bezowocne gadanie.

- W obecności dam umiesz się powstrzymać. Ciekawe jak długo dasz radę…

- Zamknij się – powiedział ostro odwracając się do niego maksymalnie.

- Och, co za paskudne wychowanie. Widać, że chłopiec bez odpowiedniego wykształcenia – powiedziała starsza kobieta widząc jego zachowanie.

Zanim Mana zdążył zareagować Genzo przejął pałeczkę.

- Niech wielmożna pani mu wybaczy, to sierota. Nie umie się obchodzić z ludźmi, zwłaszcza z kobietami. Kiedyś jedną nawet za…

- Zamknij swój dziób – odparł Walker wyprowadzając precyzyjne uderzenie pięścią w twarz juniora. – Na następnej stacji. Przygotuj się. Tym razem Aleksander Ci nie pomoże – odpowiedział pełen wściekłości.

- Już się boję – powiedział Genzo udając przestraszonego.

- Mana, Genzo, uspokójcie się. Przepraszam Panie za ich zachowanie… - Lavi starał się uratować sytuacje co chwila rzucając ostrzegające spojrzenie w stronę młodych towarzyszy. Po chwili Mana wstał z miejsca.

- Za dużo powietrza zabieracie, wychodzę! – Powiedział stając w przejściu.

Zanim reszta podróżników mogła zareagować wagon niebezpiecznie się zachybotał. Walker stracił poczucie równowagi i poleciał do tyłu lądując na plecach w przejściu przedziału. Podniósł się trzymając głowę w dłoniach.

- Co tu się dzieję?! – Zawołała oburzona starsza kobieta poprawiając swój strój.

- Nie mam pojęcia, ale to nie do pomyślenia, żeby tak nagle przerywać podróż… - powiedziała równie zła młoda arystokratka.

- Tanaki, wychodzimy – odparł Mana zostawiając w wagonie rękaw od swojego munduru.

- Co za ohydna ręka – powiedziała z odrazą w głosie nastolatka.

- Mógłbyś choć raz zawołać mnie po imieniu czy jakoś inaczej – zamarudziła Morii upewniając się czy włożyła swoje wachlarze do uchwytów na udach. Sekundę później wybiegała z przedziału za szarookim z głośnym hej!.

Wąskie przejścia w wagonach pierwszej klasy były pełne. Choć nie znajdowało się na nich wielu ludzi. Jednakże tyle wystarczyło, aby przysporzyć egzorcystom kłopotów z wydostaniem się na zewnątrz. W pewnym momencie wydawało się, że pociąg miał ruszyć. Jednak okazało się że to był po prostu kolejny wstrząs nieznanego pochodzenia. Płaszcz Tanaki powiewał za nią i zahaczał o większość wystających elementów w przejściu. Co jakiś czas traciła przez to Manę z oczu. W końcu zdenerwowana odpięła płaszcz i nie przejmując się tym co się z nim stanie biegła dalej. Towarzysza broni złapała dopiero przy wyjściu, lecz nawet wtedy nie miała czasu na złapanie oddechu. Chłopak bez zawracania sobie nią głowy wyskoczył z wagonu. Zrobiła to samo i dopiero wtedy dotarła do niej sytuacja. Na dworze zapadała już noc. Mróz się wzmógł, a zewsząd dobiegało wycie wiatru poruszającego zamrożonymi gałęziami. Pomimo zimowej pory temperatura zdawała się być za niska jak na tą godzinę. Dziewczyna zaczęła pocierać swoje zmarznięte ramiona, gdy usłyszała kolejny huk i poczuła towarzyszący mu wstrząs. Pocisk uderzył w ostatni wagon. Tym razem odniósł prawdopodobnie pożądany skutek. Wagon się wywrócił ciągnąc za sobą dwa kolejne. Rozległy się ludzkie krzyki z przerażenia, a spotęgował je późniejszy ogień. Tanaki nie namyślała się długo tylko od razu tam pobiegła. Dobiegła do rannych. Wielu ludzi rzucało się w śnieg, aby uniknąć buchających płomieni. Z wewnątrz pojazdu wydobywały się błagania o pomoc. Dziewczyna rozpaczliwie zaczęła się rozglądać po bokach. Nigdzie nie widziała ani nie słyszała swojego zielonowłosego towarzysza. Zgięła ręce w pięści i samotnie weszła do środka.

Ostatnie wagony zawsze były przepełnione ludźmi. Ludźmi i towarami. Często było tak, że Ci których nie stać było na bilet wsiadali przy załadunku większych bagaży. Ten pociąg nie był wyjątkiem. Głosy dobywające się z wnętrza tylko to potwierdzały. Szyb nie było albo fabrycznie, albo zostały wybite przez ludzi lub siła wybuchu czy wstrząsu je skruszyła. Pełno przeźroczystych odłamków zabarwionych ogniem panującym w pobliżu leżało na podłodze. Większość uciekinierów miało mnóstwo oparzeń, jak i małych zadrapań na stopach. Tanaki unikała świecących odłamków na podłodze i pomagała uwięzionym osobom przez zsunięte bagaże czy zawalony dach. Odwracała smutny wzrok od ciał nieżywych. Powstrzymywała łzy słysząc szlochy dzieci i nawoływania rodziców. Dlaczego? Dlaczego ich praca zawsze musi się łączyć z bólem niewinnych ludzi? Dlaczego ONI zawsze ranią rodziny? Dlaczego nie mogą dać im świętego spokoju? Morii stanęła na moment i wyjrzała przez dziurę w boku wagonu. Nieregularna, osmolona i dziwacznie pachniała. Widać było, że w wagon coś uderzyło i to z dużą siłą. Jak pocisk, ale nic takiego nie leżało. Chinka wciągnęła powietrze jeszcze raz do płuc dokładniej badając zapach. Chwilę później musiała się złapać pobliskiej skrzynki jedną ręką zakrywając swoje usta. Dostała okropnego ataku kaszlu. W głowie zaczęło jej się kręcić, a nogi zrobiły się jak z waty. Wyjrzała jeszcze raz na zewnątrz i zobaczyła dwa stwory. Księżyc najpierw oświetlił je, dwa zdeformowane stworzenia, a potem ją. Prawie słaniającą się na nogach w służbowym mundurze.

- Egzorcisto – powiedziały potwory ruszając w jej kierunku.

Morii wciąż się podpierając wyciągnęła jeden ze swoich wachlarzy i go aktywowała. Nie miała za dużo siły, a wagon w którym była znajdował się na skraju równowagi. Wiedziała, że swoim wiatrem nic nie zdziała…

Akumy zbliżały się coraz szybciej pewne swojego zwycięstwa nad dziewczyną. Jedna z nich wyrzuciła z siebie tumany lodowego wiatru, który opatulił ofiarę w jednej chwili. Druga wycelowała w nią swoje działo. Zanim oddała strzał rozpadła się. Pierwsza z nich odwróciła się i tą chwilę nieuwagi wykorzystała egzorcystka. Celując resztkami świadomości w głowę potwora , dziewczyna wzięła zamach i rzuciła Innocence. Wychylając się w przód straciła równowagę i wypadła z wagonu na tory. Straciła przytomność tuż po tym.

-------------------------

Wracam z przytupem! :D